بررسی سازگاری غشاهای غیر قابل جذب در برابر سلول های فیبروبلاست لیگامان پریودنتال انسانی

سابقه و هدف: تاکنون انواع مختلفی از غشاهای غیر قابل جذب به منظور بازسازی ساختار بافت پریودنتال آسیب دیده مورد استفاده قرار گرفته است. هدف از مطالعه تجربی حاضر، مقایسه ی انواع غشاهای غیر قابل جذب از نظر میزان و نحوه ی چسبندگی سلول های pdl (perio dental ligament) انسانی در محیط آزمایشگاهی می باشد. برای نیل به این هدف، میزان نرخ بقاء، واکنش آلکالین فسفاتاز و مورفولوژی سلول ها پس از مجاورت با غشاهای مورد نظر، بررسی شدند. مواد و روش ها: سه غشای غیر قابل جذب gbr-200، txt-200 و imtec ovid مورد مطالعه قرار گرفتند. سلول های فیبروبلاست جدا شده از pdl دندانهای پرمولر با دانسیته ی 104 cell/ml در محیط کشت بر روی غشاها با ابعاد 33 میلی متر در 15 چاهک برای 24 ساعت انکوبه گردید. سپس نمونه ها برای ارزیابی توسط میکروسکوپ نوری و الکترونی فیکس شدند. داده ها بوسیله ی آزمون آماری one-way anova آنالیز گردیدند. یافته ها: نتایج نشان داد که از 3 غشای مورد بررسی، غشاهای txt-200 و gbr-200 بیشترین میزان چسبندگی را به لحاظ مورفولوژی داشته و کمترین چسبندگی مربوط به غشای imtec ovid بود که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (02/0p=). همچنین، میزان چسبندگی سلول ها از نظر شاخص alp (alkaline phosphatase) و mtt (3-(4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium bromide)، بر روی غشاهای txt-200 و gbr-200 بیشتر از گروه دیگر بود، اما این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (به ترتیب 2/0p= و 08/0p=). نتیجه گیری: به نظر می رسد غشاهای txt-200 و gbr-200 نتایج بهتری را در تغییرات مورفولوژیک سلول های فیبروبلاست در محیط کشت نشان دادند. شاید علت معنی دار نبودن شاخص های alp و mtt ، کم بودن تعداد سلول های چسبیده به غشاها باشد که در نتیجه امکان اندازه گیری دقیق این شاخص ها را میسر نمی ساخت.